-
سنگهای دروپا
یادبود ماندگار فضاییها در چین باستان؛ سنگهای دروپا و حادثه رازول چین
ﺁﯾﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺳﻔﯿﻨﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭼﯿﻦ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ، ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺒﺖ ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺳﻘﻮﻁ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﭘﺎﺳﺦ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺳﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﭘﺎ ﺑﻪ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﻓﻮﻕ ﻣﺜﺒﺖ ﺍﺳﺖ .
۱۲ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﯾﮏ ﺳﻔﯿﻨﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺳﮑﻨﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺗﺒﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺷﺪ .
ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭﻭﭘﺎ ” ﺩﺯﻭﭘﺎ ﯾﺎ ﺩﺭﻭﮎ – ﭘﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ، ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺪ .
ﺍﻣﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﺳﻔﯿﻨﻪ ﺁﺳﯿﺐ ﺩﯾﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﭘﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺎﺭﻩ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻫﺎﻡ ( ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﯾﻞ ﺑﻮﻣﯽ ﺗﺒﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺎﻥ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ) ﮐﺴﺐ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﺣﺎﻣﯿﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﭘﺎ، ﭘﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺪﻋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺑﻮﻣﯿﺎﻥ ﻣﺤﻠﯽ ﺩﺭﺁﻣﯿﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮﯼ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺭﻭﭘﺎ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﺗﺒﺖ ﺷﺪ. ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻗﺒﯿﻠﻪٔ ﻫﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﻭﭘﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺒﺘﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﺗﺎﺭﯾﺨﭽﻪٔ ﻣﺎﺟﺮﺍ :
سنگهای دروپا
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۳۸ ﯾﮏ ﻫﯿﺌﺖ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺍﻋﺰﺍﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﭼﺎﯼ ﭘﻮ ﺗﺌﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﭘﮑﻦ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﯾﺎﻥ – ﮐﺎﺭﺍ – ﺍﻭﻻ ﺩﺭ ﭼﯿﻨﮕﻬﺎﯼ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﻣﺮﺯ ﭼﯿﻦ ﻭ ﺗﺒﺖ، ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻏﺎﺭ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﻣﺤﻞ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎﯼ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ، ﮐﺸﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.
ﻏﺎﺭﻫﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﯾﺮﺍ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﺎﺭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﻬﺎﺭﮔﻮﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ ﯼ ﻏﺎﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻟﻌﺎﺏ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ .
ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﺩﯾﻒ ﻗﺒﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻒ ﻏﺎﺭ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ۴ ﻓﻮﺕ ﻃﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻧﺸﺎﻥ ﺍﺳﮑﻠﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻏﯿﺮﻋﺎﺩﯼ ﺑﺎ ﺳﺮﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺗﻨﯽ ﻻﻏﺮ، ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﻧﺤﯿﻒ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ .
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﺣﺪﺱ ﺯﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻮﻋﯽ ﮔﺮﯾﻞ ﺳﺎﮐﻦ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ! ﺍﻣﺎ ﭼﺎﯼ ﭘﻮ ﺗﺌﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻭﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ : ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﻤﻮﻥ ﻫﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺯﯾﺮ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺁﺭﻣﯿﺪﻩ ﯼ ﺍﻋﺼﺎﺭ ﺩﺭ ﮐﻒ ﻏﺎﺭ، ۷۱۶ ﺳﻨﮓ ﺩﯾﺴﮑﯽ ﺷﮑﻞ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ .
ﻗﻄﺮ ﺳﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﺴﮑﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً نه ﺍﯾﻨﭻ ﺑﻮﺩﻩ، ﻭﺳﻂ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﺍﯼ ﺗﺮﺍﺵ ﺧﻮﺭﺩﻩ، ﺷﯿﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺳﻄﺤﺸﺎﻥ ﺣﮑﺎﮐﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﮔﺮﺍﻣﺎﻓﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ.
پس از گذشت ۲۰ سال از بایگانی بودن سنگ ها در دانشگاه پکن، به تسوم اوم نای اجازه مطالعه بر روی سنگ ها داده شد.
می گویند که او آمد تا مشخص نماید که واقعاً شیارهای روی دیسک ها هیرگلیف‌های ریز هستند و اگر هستند، آیا این خط نمونه مشابه قبلی بر روی زمین دارد یاخیر؟
در سال ۱۹۶۲ وی موفق به رمزگشایی خط مذکور شد و داستان حک شده بر روی سنگ ها از این قرار بوده که سفینه فضایی در کوه های منطقه بایان- هار- شان (همان بایان-کارا- اولا) که غارها نیز در آن واقع اند، سقوط نموده و مردم دروپا قادر به تعمیر سفینه خود نبودند، لذا مجبور شدند که با شرایط سیاره زمین خود را وفق دهند.
در ادامه سلسله تحقیقات، تسوم اوم نای مدعی بود که دروپاها توسط مردان قوم هام که از اهالی بومی منطقه بوده اند قتل و عام شده اند .
سنگهای دروپا
متن هیروگلیفی یکی از دیسک های ترجمه شده چنین است:
« دروپاها از فراز ابرها با سفینه خود فرود آمدند. مردان ما، زنان و بچه های ما در غارها پناه گرفتند، ده مرتبه پیش از طلوع آفتاب. وقتی که زبان ایمایی دروپا را درک کردند، متوجه شدند که تازه واردان دارای مقاصد صلح جویانه هستند.»
اوم نای عمر هر یک از این دیسک ها را بین ۱۰ الی ۱۲ هزار سال تخمین زد. گفته شده وی یافته های خود را به مسئولین مربوطه دانشگاه در سال ۱۹۶۲ ارائه نمود تا پس از تایید، در نشریه ای حرفه ای به چاپ رساند. مسئولین دانشگاه به تمسخر یافته هایش پرداختند و این قضیه باعث شد که وی جدای وطن نماید و به ژاپن رود.
او مدتی بعد در ژاپن فوت نمود. آکادمی ماقبل تاریخ پکن هرگز به وی اجازه چاپ و صحبت راجع به یافته هایش را نداد.
در سال ۱۹۶۵، بالاخره چای پو تئی به همراه چهار تن از هم تیمی هایش اجازه یافتند که تئوری خود را علنی سازند.
سنگهای دروپا
محققین روسی دیسک ها را جهت تحقیق درخواست نمودند و در این راستا چندین دیسک به مسکو ارسال گردید. گفته شده که در آنجا پس از زدودن گرد و غبار از روی دیسک ها، بر روی آنها آزمایش شیمیایی انجام دادند و متوجه شدند که مقدار قابل توجهی کبالت و سایر فلزات در سنگ ها وجود دارد. همان طور که در روزنامه اسپوتنیک هم به چاپ رسیده، دکتر ویاتچسلاف زایسف آزمایشی را توضیح می دهد که دیسک ها را بر روی صفحه گردان قرار دادند و مشاهده نمودند که دیسک ها با ضرباهنگ غیر عادی شروع به لرزش کردند، گویی که یک نیروی الکتریکی قوی از آنها عبور کرده است .
سنگهای دروپا
البته بعضی از محققین به اصطلاح دانشمند (!) معتقدند که هر دیسک بخشی از حافظه هارد دیسک است که نمونه امروزی آن در کامپیوترها استفاده می شود و اگر بتوان این حافظه های باستانی را بازخوانی نمود، پاسخ بسیاری از سئوالات روشن خواهد شد
ارنست وگرر(وگنر) یک مهندس اتریشی بود که در سال ۱۹۷۴ از موزه بانپو در ژیان استان شانیژ بازدید به عمل آورد و در آنجا دو سنگ دروپا را مشاهده نمود.
گفته شده که او در مورد سنگ ها سئوالاتی پرسید که مدیر موزه نتوانست در موردشان پاسخی بدهد، اما به وی اجازه دادند که یکی از سنگ ها را لمس نموده و از آن عکس بگیرد. وگرر مدعی بود هیروگلیف روی سنگ ها را به این دلیل انعکاس نور فلش دوربین نمی توان در عکس ها مشاهده نمود.
در سال ۱۹۹۴ مدیر و سنگ ها از موزه ناپدید شدند.
